Wychodząc z tych założeń, autorzy amerykańscy zwracają głównie uwagę na procesy usamodzielniania się młodzieży, wyzwalania się spod opieki rodziny, ńa wyraz protestu i buntu przeciw autorytetom, na różne formy przystosowania się społecznego i trudności z tym związane.
J. E. Horrocks (1951) w następujący sposób charakteryzuje dorasta- czych, pochopności uogólnień, stereotypowości charakterystyk badanych ludów prymitywnych itp., jak również „kulturalistycznych” interpretacji. Mimo tych krytyk, podważających częściowo trafność jej wyników, badania Mead odegrały w swoim czasie pozytywną rolę w przezwyciężaniu zbyt ciasnego i jednostronnego patrzenia na rozwój w okresie dorastania.
„Adolescencia (…) to okres szukania «statusu» i uznania dla jednostki: to czas znacznego fizycznego wzrostu i rozwoju: czas wielkiego zainteresowania dla działań grupowych i heteroseksualnych: czas intelektualnej ekspansji i rozwoju oraz czas rozwoju i przewartościowywania wartości”.
Autorka polska, A. Labuda8, rozważania swoje nad problemem kryzysu adolescencji, oparte na obszernym przeglądzie literatury, kończy następującym stwierdzeniem: „Nie ma kryzysów w genetycznym sensie jako bezpośredniej konsekwencji dojrzewania płciowego, tak jak to psychologom pierwszej ćwierci XX wieku narzucił St. Hall: (…) nie ma kryzysów oryginalności młodzieńczej, chyba ograniczonych do pewnych epok i klas społecznych. Jeśli dziś istnieje syndrom psychologiczny równoważny «kryzysowi» właściwemu dojrzewającym w pewnych środowiskach, pochodzenie jego jest społeczne, a nie psychologiczne. Powstaje on w ścisłym związku ze skomplikowaną strukturą współczesnej kultury i zależy od szeregu czynników, które starają się oświetlić badania socjologiczne na obu kontynentach”. Kryzys okresu dorastania jest kryzysem dostosowania społecznego, wywołanym skomplikowanymi warunkami coraz bardziej rozwiniętego społeczeństwa.
